سلاااااام.من اومدم.بالاخره تصمیم گرفتم پست بذارم.آخه شما خودت رو بذار جای من.استفاده از انیترنت محدود شده به روزی ۱ الی ۲ساعت و الان تو ساعت دوم هستیم. 

خب اول از مسافرت بگم یا تبریک؟چون احتمال میدم وسط نوشته ضعف کنم و بستریم کنن به ترتیب اولویت از ماه رمضون بعد تولد ها و بعد سفر میگم. 

خب چی باید بگم؟هیچ وقت یاد نداشتم واسه عید و ماه رمضون و این چیزا  تبریک بگم. 

خب دوست جونا روزه نمازهاتون قبول.خوش بحالتون که میتونین روزه بگیرین.من الان روز دومیه که گرفتم و دستام داره میلرزه.البته تا جایی که از دنیا نرم میگیرم.امسال میخوام کامل بگیرم(الان باید متظر جیغ مامان باشم)آخه خیلی بده که تو خونه همه بگیرن تو نتونی روزه بگیری.من خیلی هم قوی هستم.معده ام هم مشکل نداره.خودت مریضی. 

یادش بخیر پارسال این موقع ها بود که همه اش نماز شکر میخوندم.کسی نمیدونست چرا.من واسه هدیه ای که خدا داده بود نماز میخوندم و میخواستم با جون و دلم حفظش کنم.اما....  

فقط خواستم بگم سر افطار ما رو هم دعا کنین. 

خب حالا بریم سر تولدها.به ترتیب اول مونس جونم بود.واقعا الان زشته تبریک بگم؟بابا به خدا نشد روز تولدت بیام. 

مونس جونم تو اولین دوست وبلاگی من هستی که جدیدنا smsی هم شدی.راستش ۹۰در صد کسانی که تو وب من میان رو من ازونجا پیدا کردم.یادته میگفتم میخوام با دوستات دوست بشم؟ 

الان بذار چرخه ی دوستام رو بگم.اول مونس جونم بود.ازون جا پریا بعد روانی و صدرا و..... 

خیلی دوست داشتم یه پست مخصوص واست بذارم اما نبودم. 

تولد بعدی هم تولد آقا عماده که میشه گفت آقای مونس بانو یا داداش پریا یا همون اقا عماد.که تولد اوشون رو از همینجا تبریک میگم. 

تولد بعدی کی بود؟حدس بزنین.روشنک عزیزم که دقیقا نمیدونم چند ساله شد.اما از دوستای خوب وبلاگیمه که دارم واسه۱۰۰۰مین بار بهش تبریک میگم. 

                 تولد همگی مبارک 

حالا بریم سر مسافرت........ 

دیدین گفتم نمیشه؟مامان صدام میزنه.باید برم نون بگیرم.برمیگردم. 

پی وشت.:ولش کن.فعلا که جیم زدم. 

چون این سفر خیلی خوش گذشت و تو روحیه ام تاثیر بسیار مثبتی داشت میخوام کامل تعریف کنم.چیه؟چرا خمیازه میکشی؟بده زبونم باز شده؟اگه کاری دارین برین انجام بدین سر فرصت اینا رو بخونین.فکر کنم خیلی طول بکشه.نازی.بمیرم واسه تون.مجبورین همه شو بخونین؟از من میترسین؟آخیییییییی. 

خب روز اول که همه اش تو راه بودیم و اولای شب رسیدیم ساری.فقط تونستیم یه سر بریم دریا رو ببینیم و بیایم. 

هم صبح هم شب. 

روز دومم رفتیم دریا.یه بار صبح یه بار شب.شب خیلی ترسناک بود.همه جا رو مه گرفته بود.احساس میکردم به یکی نیاز دارم که بهش تکیه کنم.پسر عموم گفت تو خدا رو داری.اما براش توضیح دادم که گاهی آدم به یکی نیاز داره که علاوه بر روح جسم همه داشته باشه.که وقتی باهاشی احساس امنیت بکنی. 

دوست داشتم پیش داداشم باشم اما میترسیدم.ازین که بخوام دستش رو بگیرم میترسیدم.بهش گفتم بهت نیاز دارم.اما نشد باهاش راه برم.شاید اونم میترسید.اما همین که احساس میکردم پشتمه و حتی اگه نامحرم باشه بازم مثل یه برادر واقعی کنارمه آرومم میکرد.دلم واسش سوخت.دید که دارم از ترس گریه میکنم اما نتونست کاری بکنه.فقط نگاهم کرد و من آروم شدم.  

روز سوم........ها.ازین جا خاطره ها شروع میشه. با دوستامون رفتیم سد شهید رجایی.بساط قلیون برپا بود و منم که...... 

قلیون کشیدم.انقدر حال داد.مامان دعوام کرد.بابا هم کلی خندید.بعد ناهار رفتیم قدم زدیم.من و داداشم جلو میرفتیم و میحرفیدیم.سختیش این بود که جاهای سخت نمیتونست دستم رو بگیره. 

من هم که ترسو و لجباز.بیچاره پدرش در اومد تا ۲قدم با هم بریم

روز چهارم هم رفتیم بابلسر 

قرار شد اون شب تا صبح لب دریا باشیم.اما ساعت ۱همه خوابیدن به جز من و داداشی و دوستمون و مامانش.اون ۲تا هم ساعت ۲خوابیدن.من و داداشم تا ۳تو ساحل میحرفیدیم.اما انقدر من ترسیدم که زود برگشتیم.آخه فقط ما تو ساحل بودیم.بارون هم گرفته بود.رفتیم تو آلاچیقا نشستیم تا بند بیاد.اما ول کن نبود.هر لحظه منتظر بودم برادران محترم نیروی انتظامی بریزن سرمون.تازه حرفامونم آماده کردیم که میگیم ما خواهر برادریم.فامیلمونم یکیه.خیلی گیر دادنم میگیم نامزدیمتازه من به داداشم پیشنهاد دادم بریم خودمون رو معرفی کنیم.اما دیدیم خودمون رو سبک نکنیم بهتره.وایسیم یکم التماس کنن بعد بریم.خودشون دهن من رو باز میکنن.با داداشم لج کرده بودم هر پسری رد میشد دست تکون میدادم.اونم رفت لپ دختره رو کشید.منم داد زدم.و کلی دعوا کردیم.اونم به من گفت حسود.تازه میخواستم کتکش هم بزنم اما ترسیدیم اسلام به خطر بیفته 

اومدیم بریم تو دیدیم در بسته است.۴ساعت داشتیم وسط اون سیم خار دارا جا باز میکردیم که یه آقای محترمی همینجوری که چشماش رو میمالوند به ما یاد آوری کرد که میتونیم از در اصلی وارد شیم.خلاصه تا خود خونه خندیدیم که چرا به فکر خودمون نرسیده. 

روز ۵ام هم که روز آخر بود و کلی نقشه واسش داشتم با یه اتفاق پرید.صبح میخواستیم بریم خرید که چون همه در یه اقدام فوری تصمیم گرفتن با داداشم برن من نرفتم و رفتیم تو آب.دریا خیلی موج داشت.هرچی پسر عموم گفت بیاین بیرون ما گوش نکردیم و آخر دریا جرات کرد من رو بغل کرد و همینجوری با خودش میبرد.هرچی گفتم مگه خودت ناموس نداری؟ولم کن.وگرنه زنگ میزنم منکرات بیان ببرنت گوش نکرد.آخر بابام اومد من رو پس گرفت.این آخری ها که کلی  خنده دار شده بودم.آخه فکر میکردم کارم تمومه.ویدا میگفت گریه ام گرفته بود و همه اش داد میزدم:تو رو خدا دستم رو بگیرین. 

ولی خیلی هیجان داشت.به من که خیلی خوش گذشت 

روز آخر کلا داداشم خواب بود.انقدر دلم سوخت واسش.حالا به روش نیارین.به خودش که میگفتم لوس بازی هم حدی داره.پاشو بچه. 

خلاصه شب آخر هم کاری نکردیم و روز بعد راه افتادیم اومدیم اینجا. 

ولی خودمونیم ها تو این سفر تنها شریک و یار با وفای من کسی که پا به شام اومد و تنهام نذاشت و همیشه با اس ام اسای قشنگش ما رو مشعوف میکرد جناب مزاحم تلفنی یا همون علاف خودمون بود که از همینجا ازش تشکر میکنم. 

خب دیگه حرفی نگفته نمونده.مونده؟