سلام.بعد از یه مدت خیلی زیادی اومدم وبلاگ بنویسم(!)واسه همین نمیدونم از کدوم انفاق بگم.اتفاق بد که خدا رو شکر نیفتاده.حالا به ترتیب یکی یکی میگم چی شد. 

مشهد رفتنم و ۱۰ روز آویزون خانواده ی خاله بودن.گردش هم نه به اون صورت.یه بار حرم زیست خاور یه بار پارک ملت و متل توریست توس.کلا اون مدت بر خلاف تفکر قبلی ام صبح تا شب کتاب میخوندم.چشام رو که باز میکردم شکسپیر بود و هملت و تلاش بیهوده ی عشق و فلسفه ی سوم ها وکلبه ی عمو تم و یک عدد ماهواره و کلی آدم که هیچ کدوم نمیتونستم لبخند رو رو لبام بیارن.البته ظاهرم افسرده نبود اما از تو.... 

و آثار دوری از خانواده پس از بازگشت به وطن(شهرستان....)نمایان شد.شب اول سالم بودم.شب بعد یهو سرم گیج رفت و دست و پام شروع کرد به ارزیدن.روز دوم رفتیم بیرون شهر.که چه روز گندی بود.از صبح حالت ضعف داشتم.تو ماشین سرم رو روشونه ی نیلوفر گذاشتم و در حالی که سرم رو نوازش میکرد خوابیدم یا بهتره بگم از حال رفتم.وقتی به مقصد رسیدیم از پله ها با سرگیجه ی فراوان بالا رفتم و وقتی به توی خونه رسیدم دوباره رو زمین افتادم.مامان اینا که تا یه ربع من رو ندیدن و داشتن از بابا به خاطر رنگ خونه و فراری دادن حشرات تعریف میکردن. 

وقتی هم که یکی یکی چشمشون به من افتاد شروع کردن به جیغ و داد.یکی میگفت قندش افتاده یکی میگفت مسموم شده احتمالا یاسی هم گفته سرطانه.تشخیص من هم ام اس بود. 

خلاصه مامان با یه لیوان آب قند(آبی که قاطی قند شده)برگشت.به زور ریخت تو حلق مبارک.اما هیچ گونه اثری نکرد.قسمت جذابش اونجایی بود که به خاطر وجود پسر خاله ام مجبور بودم با مانتو باشم چون زیرش تاپ داشتم.خلاصه تنها چیزی که ازون روز یادمه ۵۰۰لیوان آب قنده.و این که یه بار مامانینا حواسشون نبود رفتم بیرون که خیر سرم قدم بزنم اما باز ضعف کردم و برگشتم سر جام.دیگه همین.هیچی ازون روز نفهمیدم.روز بعد هم خوب بودم تا شب که رفتیم خیابون راه بریم.به سر کوچه که رسیدیم باز سرگیجه گرفتم و مامان یه بستنی پرملات واسم گرفت و راهی خونه کرد من رو و گفت برم آب قند حتما بخورم.به جان شما که نه جان همون.....که میخوام سر به تنش نباشه رفتم بنوشم اما دیگه داشت حالم از هرچی آب قنده به هم میخورد. 

خلاصه تا یه مدت استراحت کردم تا دیروز که اومدم امتحانی با دوستم برم کلاس ایروبیک(یه چیزی تو مایه های بدن سازی.تنها چیزی که نبود ایروبیک بود)اونجا تا تونستم بالا پایین پریدم.باز تا شب بیحال بودم و حالت ضعف داشتم(این یکی رو به مامان نگفتم) 

همه میگفتن ضعیف شدم واسه همین اینجوری ام.شب اول داوطلبانه میخواستم برم سرم بزنم اما وقتی یادم اومد اونقدرها که فکر میکردم هیجان نداشت پشیمون شدم.چیه یک ساعت یه جا دراز بکشی تا یه چیزی مثل آب قند خودمون وارد بدنت بشه؟اصلا چه کاریه خودم میخورم. 

بالاخره دکتر هم نرفتم.الان هم بهترم.فقط دلم واسه یه تفریح لک زده. 

راستی بذارین از حرم بگم براتون. 

با کلی ادا و اطوار و لوازم عاریه رفتیم حرم(روسری مشکی خاله و جوراب دخترخاله و چادر دوستم و یه سنجاق پیدا شده واسه یقه ی مانتو و....)اما هیچی نفهمیدم.اون قسمتی که آقایون رو راه نمیدن نشسته بودم و چادرم رو رو شونه ام انداخته بودم.این خواهران محترم ۵۰۰بار اومدن گفتن خانوم چادرتون رو سرتون کنین.من هم گفتم اینجا که مرد نیست.تازه خودتون که میبینین چادرم رو که میندازم رو سرم روسری ام میره عقب موهام دیده نمیشه. 

اما کو گوش شنوا یا بهتره بگم کو عقل و منطق.راستش من وقتی بچه بودم(هنوز به سن تلکیف نرسیده بودم)رفتم حرم.با بلوز شلوار.راه ندادن و گفتن باید روسری سرت کنی.انقدر بد برخورد کردن که گریه ام گرفته بود.ازون موقع تا حالا از حرم بدم اومده.ترجیح میدم از همینجا بدون هیچ آداب و رسومی که بخواد من رو از توجه به امام رضا باز داره صحبت کنم. 

باورتون میشه انقدر حواسم پرت شد که واسه هیچکس دعا نکردم؟شرمنده.البته شب واسه دوستای خوشگلی که هنوز هم اینجا میان(ازین حرفم کاملا منظور داشتم داداش مصطفی)دعا کردم. 

راستی یه چیز دیگه.رفتم پیش مشاور تحصیلی.گفت اگه کنکور ریاضی بدم نه میتونم برم حقوق و نه فلسفه.هی.شانس که نداریم.بعد عمری یه درسی پیدا شد از ما خوشش بیاد قسمت نیست باهاش رفیق شیم. 

ازون جا که برگشتم کلی هدف دار و البته کمی ناراحت بودم.مثل منگ ها به آدمای دوروبرم نگاه میکردم.یکی داشت رپ میخوند.اون یکی داشت قربون صدقه ی دوست دخترش میرفت.یکی داشت با فروشنده سر قیمت جنس ها بحث میکرد.هر کسی تو یه فکری بودو داشت زندگی میکرد.اما فقط من بودم که به زندگی فکر میکردم.فلسفه این رو به من یاد داد.  

پی نوشت:دلم برای کیمیا تنگ شده.کاش اینجا بود.