ندای عزیز میدانم که صدایم را میشنوی.میدانم حرفهایم را میفهمی.حضور تو را هم درست مثل شهیدهای دیگر احساس میکنم. 

ندا جان جایت اینجا خالی است.جای تو و بقیه ی شهیدان. 

بمیرم برایت که چه مظلومانه کشته شدی.بمیرم برای دل مادرت وقتی خبر شهادتت را شنید.بمیرم برای اون پدری که میدونم از این غم کمرش شکست.بمیرم واسه خواهر و برادرت که در فقدانت اشک می ریختن. 

ای شب تا کی میخواهی بر سر ما سایه بیفکنی.ای تاریکی کنار برو بگذار چهره ی روشن ندایم را ببینم.دمی خاموش باشید میخواهم صدای نازنینش را بشنوم.بگو ندایم بگو.آن چه به خاطرش جنگیدی را بر زبان بیاور.چشمان زیبایت را که بی فروغ و خاموش گشدند باز کن و بگو که تو خس و خاشاک نبودی.بگو که شورشی نبودی.بگو که برای من جنگیدی.آری تو مردی تا من زندگی کنم.رفتی تا من باشم.نداجان کاش زبان باز میکردی و آنچه بر تو گذشت را فریاد میزدی تا همه بدانند تو میخواستی ایران را پرچم دار آزادی کنی.ندایم تو رفتی اما شب همچنان تاریک است.هنوز هم طوفان میوزد و درختان را میشکند.هنوز هم مه غلیظی زمینمان را فرا گرفته. 

تو و دیگر جوانان یک به یک رفتید اما شب همچنان باقی است.خوشابحالت ندا که رفتی و ندیدی که... 
روحش شاد و یادش گرامی باد